කනේ කරාබුව අඹුවගෙ වී සින්න
රනේ රුවට නෑ කිසිවක් දිළිසෙන්න
සෙනේ සිතින් දුක් කරදර ඉවසන්න
අනේ ඇයට දෙවියනි තව දිරි දෙන්න
සාප්පුවෙන් නැහැ කවදත් බඩු ගත්තේ
ජේත්තුවෙන් ඇඳ ගිය ගමනුත් නැත්තේ
සූප්පුවෙන් දෙන්නට කහටත් නැත්තේ
යාප්පුවෙන් දරුවන් නිදි කරගත්තේ
කනේ වැටුණු දා රට පැන යන විත්ති
අනේ ජිනේ කියමින් වැළපුණු ඇත්ති
තනේ මිරිකුවක් කිරි එන්නැති රත්ති
සෙනේ නැතිව නොව මුදලක් කරගත්ති
පාස්කුවේ රට යන බව කිව්වාම
මාට්ටුවේයැයි මට කිව් අය බෝම
බෝට්ටුවේ වත් රට නොගිහින් මේම
සාක්කුවේ හිල් මහගන්නේ කෝම
සැපේ සොයා ගියමුත් සිහිකර ධර්මේ
අපේ දින ගණන් වැරදුනි කළ කර්මේ
ලිපේ බතුත් නෑ බොන වතුරත් සුම්මේ
අපේ කඳුළුමයි මුහුදට ලූණු දැම්මේ
වේගෙන් දියුණුවේ නම් රට හැමදාම
ඒකෙන් බඩ වියත නොරැකෙන්නේ කෝම
ලෝකෙන් උතුම් රට මගෙ රට නම් තාම
සෝකෙන් රට පනින්නේ මොකටද මේම
No comments:
Post a Comment
මිදුණු හී සර වැදුණු සිතක සිතුවිලි රළ රැළි