Tuesday, February 11, 2014

තැපෑලේ ආ ශෝකය

By Thomas Liddall Armitag

පෙර කළෙක
රිදී සීනු හඩක් වැනි විය
ඔහුගේ සීනු නාදය 
සැබෑ විස්මයෙන් පිරි 
තැපැල් මල්ලක් වීය ඔහු අත
නව යොවුන් පේ‍්‍රමයද
මව් සෙනේ ගීතය ද 
විටෙක දුක ශෝකය ද 
රැගෙන ආවේ ඔහුය 
නිවසකින් නිවසට... 

පැද ගියත් බෝ දුරක් අපමණ
කඳු හෙල් ද තැනිතලා කොපමණ 
වෙහෙස නොදැනුනි ඔහුට කිසි දින 
ඔහු රුව දකිනු රිසින
සිනාබර මුහුණු විය තැන තැන
වතගොත ද විමසන 
තේ කෝප්පයක් බොමුදැයි අසන...

කිසිවෙකුත් දැන් ඔහුව නොබලති
කිසිවෙකුට සීනු හඩ නොඇසෙති
බිල් ද ණය පත් ද පමණක් ඇති 
ඒ මල්ලෙ විස්මයක් දැන් නැති .....

නිවසකින් නිවසකට 
විස්සෝපයක් ම මිස
විස්මයක් පී‍්‍රතියක් නොගෙනෙන 
ඒ මල්ල කුඩා වුව 
බර වැඩිය දැන් ඔහුට ...

No comments:

Post a Comment

මිදුණු හී සර වැදුණු සිතක සිතුවිලි රළ රැළි