නෑවිදින් ඉන්න ඔබ

නෑවිදින් ඉන්න ඔබ

හදවතේ ගැඹුරුම තැනට
පේ‍්‍රමය රැගෙන එක මිටට...
 

පේ‍්‍රමයෙන් ශාන්ත ව
සිහිල් රැළි නංවමින්
නිහඩව විටෙක
ඔබෙ හිත නිවන
ඔව් එතැන
හදවතේ ගැඹුරු තැන...
 

පේ‍්‍රමයෙන් ආතුරව

මහා රැළි නංවමින්
වියරුව විටෙක
ඔබෙ හිත කඩන
ඔව් එතැන
හදවතේ ගැඹුරු තැන...
 

විඳින්නට නොහැකි නම්

දුක සතුට එක ලෙසට
නෑවිදින් ඉන්න ඔබ
හදවතේ ගැඹුරුම තැනට
පේ‍්‍රමය රැගෙන එක මිටට

මං ආස කොළඹට..

හරියටම හිස කෙළින් ඉහළට
ඉර මුදුන් වෙනකොට
දාඩියක් දානවා
මුළු පිට ම තෙත් කොට
කමිසය අලවමින් පිටට
මං ආස ඒකට.....

හුළඟක් දෙකක් එනකොට
ගිනි ම ගිනි රස්නෙට
දූවිල්ල නගිනවා
ළා දුඹුරු පාටට
සේලයක් සේ අහසට
මං අාස ඒකට.....

වාහන පෙළට ඇති විට
එකම තැන එක පොදියට
දුම් බටය නටනවා
කළු දුමක් පිටකොට
රූ රටා මව මවා තාලෙට
මං ආස ඒකට......

ඇත්තමයි
මං ආස නෑ ඉතින් ගමට
මං ආස කොළඹට..... 

අපේ පෙර පිනකට අනේ අපි නම් මිනිසුන්

 

 

 

බේරුවල අලුත්ගම මුහුදේ
සරනවා ඇති
අන්තවාදී බොදු මසුන්
අල්ලගෙන මුසල්මානූ මසුන්
පහර දෙන්නට ඇති උන්
පෙරළා පහරදෙන්නැති...

 

අපේ පෙර පිනකට

අනේ අපි නම් මිනිසුන්

 

උතුර නැගෙනහිර

අහස ඉල්ලා හඬ දුන්

සියක් දහසක් සියොතුන්

මරා වනසා ලන්නැති

දකුණු අහසින් ගියඋන්

අහස අල්ලාගෙන

ජයපැනුත් බොන්නැති

උදම් ගී හෙම ගයමින්

 

අපේ පෙර පිනකට

අනේ අපි නම් මිනිසුන්

 

අගනුවර වීදිවල

ජීවිතය සිඟමින්

අයිතියට හඬමින්

සටන් පාඨ ද කියමින්

ඇවිද ගිය පොඩි බල්ලන්

වෙඩි තියා මරන්නැති

රෙජීමයේ දඩ බල්ලන්

නීතියෙන් පිට පනිමින්

බලු රජුන් අණ රකිමින්

 

අපේ පෙර පිනකට

අනේ අපි නම් මිනිසුන්

 

ඒ නිසා වෙන්න ඇති කියන්නේ

අපේ පෙර මොකක්දෝ පිනකට
සතුන් නොව අපි හැදුනු මිනිසුන්අනේ උන් ඉතින් තිරිසන් සතුන්

අපේ පෙර මොකක්දෝ පිනකට

සතුන් නොව අපි හැදුණු මිනිසුන්

රාති‍්‍රය තමයි මගෙ දහවල

ඔබ සමග එහෙ මෙහේ ඇවිදින
ඇති තරම් පෙම් වදන් තෙපලන
ඔබේ සුසුමට සුසුම් අමුණන
රාති‍්‍රය තමයි මගෙ දහවල

සම්මතේ විදුලි එළි නොදිලෙන
අසම්මතයේ පුවරු නොපෙනෙන
නපුරු ඇස් අප දිහා නොබලන
රාති‍්‍රය තමයි මගෙ දහවල

ජීවිතේ යළිත් නම් කිසි දින
හමුනොවෙන පේ‍්‍රමයක් අරගෙන
ඔබ ඇවිත් මගෙ සිහින සරසන 
රාති‍්‍රය තමයි මගෙ දහවල

2014.04.28

වික්ටෝරියා උයනට එරෙහි අවනඩුව

වික්ටෝරියා උයන
උඹ සමග
බොහෝ අවනඩු ඇත මට
තවම.... 

ඇයි තවම
මේ ගල් බංකුව මෙතන
අපි එදා වාඩි වී සිටි තැනම
ගස් පවා 
මල් හලන්නේ මොකද මෙහෙම
එදා හැලූවා වගෙම

වෙනස් වෙනවා නම් හැමදේම
ඇයි තවම
උඹම විතරක් මෙහෙම
මගේ සුන්දර මතක තියාගෙන 
එදා මා දමා ගිය තැනම
කියන් නෑ ආයේ නම්
වෙනස් කරපන් මේක අදම

වික්ටෝරියා උයන
උඹ සමග
බොහෝ අවනඩු ඇත මට
තවම....

සුන්දරම සුන්දර පොත ඔබ...

කියවා අවසන් කරන්නට ලොබ සිතෙන
සුන්දරම සුන්දර පොත ඔබ
දස දහස් පොත් ඇති පොත් ගුලේ
පැය ගණන් ගෙවමින් සිටියදී රාක්ක අතර
අහම්බෙන් මට හමු වූ 
මගේ හිත ගිය පොත ඔබ

වරෙක ඔබ
ආදරෙන් සැනසුවා මගේ හිත
බොහෝ විට 
සිනා සයුරේ ගිල්ලූවා මම 

නොවුනා නොවේ එහි
දුක්මුසු අඳුරු පරිච්ඡේද
ඔව්, කියවමින් හැඬුවා මම විටෙක
ගුලි උනා සයනයෙහි
තුරුල් කරගෙන ඔබ සුරැකිව

ඔව් නැවත බාරදිය යුතුයි මම ඔබ
නොදැණුනා නොවේ මට
දිනය පසු වී ගිය වග

දඩ ගෙවමින් හෝ මෙහෙම
තියන් ඉන්නද පොත මම
තවත් එක දවසක්
මගේ කරගෙන තනියම...

ඒකාධිපතියාගේ උයනෙහි

දිනක් දුටුවෙමි මම
අභිරහස් ලෙස ඝාතනය කළ
පරමාධිපත්‍යයේ මළකුණ
ඉදිමී විරූපිව පාවෙමින්
ඒකාධිපතියාගේ උයනෙහි
මහා කුණු ඇල තුළ

ඔහුටම අයිති අහසෙහි
ගිණි රතු උකුසු ඇස් දල්වන
අහිංසක පොඩි සතුන් පමණක්ම
ගොදුරු කොට වළඳන
නීතිය තඩි උකුස්සෙකි
වෙඩි තබා මරන්නට හිත් දෙන

නිදහස සමරන්න
ඔබ එවූ ‘ජාතියේ කොඩිය’ මම
විසිකලා අසල වූ වැවකට
පිහිනන්න නොදන්නේ නම් කෙසරු
මියෙම්වා ගිලී ජලයෙහි
එයින් කම් නැත මට

දේශානූරාගය කුමට
මගේ යැයි නොහැගෙනා රටකට
නොමරාම
පණ පිටින් වැළලූවා එය මම
වත්ත කෙළවරක වූ
හොල්මන් නුගය යට
කිසි දා නොනැගිටින්නට..